باوری غلط در مورد تک‌فرزندها وجود دارد مبنی بر اینکه آنها خودخواه و لوس‌تر از کودکانی هستند که خواهر و برادر دارند. مردم این کودکان را افرادی تنها می‌دانند که نمی‌توانند با اجتماع ارتباط خوبی برقرار کنند و در بازی با کودکان دیگر مهارتی ندارند.
اما این موارد در بیشتر کودکان تک‌فرزند صدق نمی‌کند. همچنین این کودکان مستقل‌تر و با اعتمادبه‌نفس‌تر از کودکان دیگر هستند. عقل و منطق آنها هم بهتر از کودکانی که خواهر و برادر دارند کار می‌کند و معمولا باهوش‌تر هستند.
از خوش‌شانسی‌های تک‌فرزندی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
* از آنجایی‌که خانواده فقط یک فرزند دارد، ارتباطی بسیار عمیق بین فرزند و والدین شکل می‌گیرد. صمیمیتی بین آنها وجود دارد که معمولا در خانواده‌های پرجمعیت دیده نمی‌شود.
* تمام منابع موجود در خانه خرج تنها فرزند خانواده می‌شود. تک‌فرزندها کمتر پیش می‌آید از نظر مالی در مضیقه باشند و معمولا بیشتر نیازهایشان برطرف می‌شود. آنها مجبور نیستند چیزی را با کسی تقسیم کنند. تک‌فرزندها در کودکی اسباب‌بازی‌های بیشتری دارند و بیش از کودکان چندفرزندی پول خرج می‌کنند.
* تک‌فرزندها تمام توجه والدین را دارند و در عین حال از مقایسه بین آنها و خواهر یا برادر در امان هستند. معمولا در خانواده‌های چندفرزندی این مقایسه‌ها خواه ناخواه رخ می‌دهد. همچنین این کودکان مجبور نیستند با استانداردهای خواهر یا برادر بزرگتر خود زندگی کنند.
* اگر والدین تک‌فرزند خود را لوس و از خودراضی بار نیاورده باشند، این کودکان معمولا مستقل و با اعتمادبه‌نفس‌تر از کودکان دیگر خواهند بود. همچنین آنها می‌توانند با بزرگسالان راحت صحبت کنند.
