رئیس جمهور روسیه مطمئناً پیرمردی است که عجله دارد.
نایجل جونز مورخ و روزنامه نگار در سرمقاله نشریه انگلیسی اسپکتیتور نوشت:
بلافاصله پس از آغاز تهاجم ولادیمیر پوتین به اوکراین در ماه فوریه، داستان‌های فراوانی در رسانه‌های غربی منتشر شد که در آن حدس می‌زدند که رئیس‌جمهور روسیه در حال مرگ است، یا حداقل به شدت بیمار است. شواهد ارائه شده غیرمستقیم اما به طور سطحی قانع کننده بود. این از میزهای طولانی و غیرعادی که پوتین برای حفظ فاصله از دستیارانش استفاده می کند تا تجزیه و تحلیل علائمی مانند لرزش دست و پا و صورت پف کرده او را در بر می گرفت. همچنین گزارش هایی مبنی بر اینکه پوتین یک متخصص برجسته سرطان را همیشه در اطرافیان خود نگه می دارد وجود دارد.
اکنون، مقامی مانند ویلیام برنز رئیس سیا، آب سردی بر روی چنین گمانه زنی ها و آرزوهایی ریخته است. برنز، سفیر سابق ایالات متحده در روسیه، در یک کنفرانس امنیتی در آسپن، کلرادو، گفت که هیچ مدرک واقعی مبنی بر بیمار بودن پوتین وجود ندارد. برعکس، برنز بر این باور است که رهبر روسیه – که امسال ۷۰ ساله می شود – در وضعیت سلامتی بسیار خوبی قرار دارد و بر هدف خود برای بازگرداندن روسیه به موقعیت قدرت بزرگ است. این هدفی است که شامل تسلیم کردن اوکراین و تبدیل آن به یک کشور دست نشانده مسکو است.
در جوامع بسته و متمرکز از بالا به پایین، مانند اتحاد جماهیر شوروی قدیمی – که روسیه دوباره تحت حاکمیت شخصی پوتین قرار گرفته است – سلامت رهبران آن همیشه مهمتر از دموکراسی های لیبرال بوده است، جایی که رهبران بیمار همیشه می توانند استعفا دهند یا با حکم رای دهندگان به سرعت جایگزین شوند.
فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی توسط سه نفر از رهبران سالمند یعنی برژنف، آندروپوف و چرننکو – که به سرعت از یکدیگر پیروی کردند، تسریع شد. هر سه در حین کار درگذشتند. همه از قبل در زمان قدرت به شدت بیمار بودند. تنها زمانی که یک رئیس نسبتاً جوان و سالم به شکل میخائیل گورباچف کنترل را در دست گرفت، اوضاع شروع به تغییر کرد. اما در آن زمان دیگر خیلی دیر شده بود که نظام رو به نابودی شوروی از یک فروپاشی کامل نجات یابد، که نماد آن انفجار نیروگاه هسته ای نیروگاه چرنوبیل بود.
با این حال، حتی در دموکراسی های غربی، سلامت رهبران اغلب یک عامل حیاتی اما اغلب نادیده گرفته شده در سیاست بوده است. بیماری فلج اطفال روزولت رئیس جمهور اسبق آمریکا از رای دهندگان آمریکایی که چهار بار به او رای دادند پنهان شد. وی آشکارا در کنفرانس یالتا در فوریه ۱۹۴۵ مردی در حال مرگ بود که اروپای شرقی را به استالین سپرد و سپس تنها چند هفته بعد درگذشت.
تصویر پرزرق و برق و جوان جان اف کندی این واقعیت را پنهان می کرد که او یک کمربند طبی پوشیده بود و در طول جنگ جهانی دوم از ناحیه کمر آسیب های شدیدی دید. وی همچنین ترکیبی از داروهای تغییر دهنده ذهن را برای کنترل بیماری آدیسون (نارسایی غده فوق کلیوی) مصرف می کرد. امروز، جو بایدن که در آستانه ۸۰ سالگی است، اگرچه ظاهراً از نظر جسمی خوب است، اگر واقعاً سالخورده نباشد، مشکلات سلامت شناختی روشنی دارد که رسانه ها به طور مودبانه از آن به عنوان «گاف» یاد می کنند. این حوادث به کاهش محبوبیت او و از دست دادن کرسی دموکرات ها در کنگره در ماه نوامبر کمک کرده است.
رهبران اروپایی نیز از این قاعده مستثنی نبوده اند. وینستون چرچیل در دومین دوره قدرت خود در اوایل دهه ۱۹۵۰ دچار سکته مغزی شدید شد که این مساله به طور عمدی از کابینه مطیع او و مردم پنهان شد. آنتونی ادن، جانشین چرچیل به عنوان نخست‌وزیر، پس از یک عمل جراحی نادرست مجرای صفراوی، داروهای مختلف مصر می‌کرد که منجر به تغییرات خلقی شد. عادت به مصرف این داروها توسط ادن احتمالاً یکی از دلایل اصلی آغاز حمله فاجعه بار سوئز به مصر در سال ۱۹۵۶ بوده است: بزرگترین شکست سیاست خارجی بریتانیا پس از جنگ.
در این هفته، اسناد منتشر شده توسط آرشیو ملی نشان داد که در سال ۱۹۸۱، سفیر بریتانیا در پاریس، سر رجینالد هیبرت به وایت هال اطلاع داد که فرانسوا میتران، رئیس جمهور فرانسه احتمالاً مخفیانه از سرطان رنج می برد. او تا زمان مرگش در سال ۱۹۹۶ ، واقعیت بیماری خود را از مردم کشورش پنهان کرد.
علیرغم اظهارات اخیر ویلیام برنز درباره وضعیت سلامتی پوتین، این یک واقعیت است که رهبر روسیه آن فرد سابقی نیست که علاقه ای زیادی به انتشار عکس های از وضعیت جسمانی خود داشت. چرا که اخیرا هیچ عکسی وجود نداشته که آن را نشان دهد. یعنی انتشار عکس های در حالت برهنه و سوار بر اسب و یا رفتن به شکار خرس. خوب یا بد، زمان به نفع او نیست؛ پوتین پیرمردی است که عجله دارد و خطری را برای دنیا به تصویر می کشد.
