تعدادی از سیارات که به نظر می‌رسد به شکل مرموزی در حال کوچک شدن هستند، دانشمندان ناسا را گیج کرده‌اند؛ این دانشمندان بر این باورند که ممکن تقصیرها بر گردن تشعشعات باشد.
همه نوع دنیا فراتر از منظومه شمسی ما وجود دارد؛ سیارات بیگانه دوردست که سیاره‌های فراخورشیدی نامیده می‌شوند، می‌توانند غول‌های گازی مانند مشتری، کره‌های سنگی به اندازه سیاره ما، یا حتی «سوپر پف‌ها» با چگالی آب نبات پنبه‌ای باشند.
در میان بیش از ۵۰۰۰ سیاره فراخورشیدی که ناسا کشف کرده‌است، تعداد زیادی ابر زمین (که ۱.۶ برابر سیاره ما هستند) و تعداد زیادی زیر نپتون (حدود دو تا چهار برابر قطر زمین) وجود دار. با اینحال اتفاقی در جریان است که سیارات را از رسیدن و یا ماندن در این بازه از اندازه باز می‌دارد.
دانشمندان بر این باورند که تغییر اندازه سیاره‌ها می‌توانند به این دلیل باشد که برخی از زیرنپتون‌ها کوچک می‌شوند و یا جو خود را از دست می‌دهند. آخرین تحقیقات به عمل آمده حاکی از آن است این جهان ها کوچک می‌شوند زیرا تشعشعات هسته سیارات، جو آنها را به فضا می‌راند.
سیارات فراخورشیدی در حال کوچک شدن ممکن است فاقد جرم و بنابراین گرانش برای نزدیک نگه داشتن جو خود باشند. این مطالعه جدید از فرضیه‌ای پشتیبانی می‌کند که دانشمندان آن را «از دست دادن جرم هسته‌ای» می‌نامند.
از دست دادن وزن با نیروی هسته، زمانی اتفاق می‌افتد که هسته یک سیاره تشعشعاتی ساطع می‌کند که جو آن را از زیر فشار قرار می‌دهد و منجر به جدا شدن آن از سیاره در طول زمان و در نتیجه انتشار جوی آن می‌شود. فرضیه دیگر، به نام تبخیر نوری، می گوید که جو سیاره توسط تابش ستاره میزبان آن از بین می‌رود.
برای آزمایش این دو فرضیه، تیم کریستینسن به داده های تلسکوپ فضایی کپلر بازنشسته ناسا نگاه کرد.
آنها خوشه‌های ستاره‌ای را که بیش از ۱۰۰ میلیون سال قدمت داشتند بررسی کردند. از آنجایی که تصور می‌شود سیارات تقریباً هم سن ستارگان میزبان خود هستند، سیارات این خوشه‌ها به اندازه کافی پیر هستند که تبخیر نوری را تجربه کنند، اما برای از دست دادن جرم هسته‌ای به اندازه کافی پیر نیستند. دانشمندان دریافتند که بیشتر سیارات اتمسفر خود را حفظ کرده‌اند و از دست دادن جرم هسته‌ای به احتمال زیاد علت از دست رفتن جوی نهایی است.
منبع: sciencealert
