روزنامه شرق نوشت:دولت رئیسی با این ایده بر سر کار آمده بود که برداشت‌های سنتی از ارزش‌ها را حداکثری کند. نه‌تنها چنین اتفاقی نیفتاد بلکه پافشاری دولت بر این ایده‌ها و تصورهای آرمانی موجب جدال دولت و ملت شد که تجلی آن را می‌توان در جریان حوادث 1401 مشاهده کرد.
اینک برای دولت رئیسی همان لحظه‌ای است که همچون مجسمه‌ساز به گره‌های سخت سنگ برخورده است و باید در ایده‌اش تجدیدنظر کند. این تغییر به معنای عقب‌نشینی نیست، به معنای وفاداری به امر سیاسی و میدان سیاست است. اگر تن‌دادن به مطالبات مردم از سوی دولت اتفاق بیفتد، با جامعه‌ای پویاتر روبه‌رو خواهیم بود.
در هر صورت دولت ناگزیر است در مسیر خود تغییر ایجاد کند. این روزها کم‌وبیش شاهد نشانه‌های این تغییر هستیم، اگرچه بسیاری از کسانی که در حاشیۀ دولت‌اند دل‌شان می‌خواهد در بر همان پاشنۀ قبلی بچرخد تا به منافع‌شان آسیب نرسد، اما دولت که در میانۀ میدان است، پی برده میدان عمل دوسویه است؛ می‌داند دولت قدرت است و مردم توان. قدرت به دست می‌آید، اما توان در میدان نسبت‌های مردم با مردم سرهم‌بندی و خلق می‌شود و شمایلی که از آن شکل می‌گیرد، غیرقابل پیش‌بینی است.
