مسئولان محترم دولتی هرازچندگاهی وعده تأمین نیاز داخل و خودکفایی در خودرو و لوازم خانگی و… را می‌دهند. حتی به‌تازگی پا را فراتر نهاده و از دو یا چند برابر شدن صادرات همان کالاها و محصولات می‌گویند.
چنان‌که به‌تازگی وزیر و معاونان وزارت صمت از دو برابر شدن نسبت صادرات به واردات لوازم خانگی تا دو سال دیگر سخن گفته و از صاحبان بنگاه‌های فعال در این حوزه خواسته‌اند «نحوه کاهش قیمت تمام‌شده و اینکه به چه چیزهایی نیاز دارند و… الزامات صادرات…» (1400/7/18) را بگویند تا آنان موارد را پیگیری کنند.
انجمن متولی لوازم خانگی هم البته بی‌کار ننشست و از خجالت مسئولان محترم درآمد و طوماری از نیازهای بنگاه‌های لوازم خانگی را تقدیم وزیر محترم کرد. از ضرورت کاهش بوروکراسی برای واردات قطعات و مواد اولیه و ماشین‌آلات تا اصلاح نظام تأمین اجتماعی و نظام مالیاتی و بی‌ثباتی‌های نرخ ارز و کاهش تورم و از همه مهم‌تر شاید حل مسئله تحریم‌ها و اف‌ای‌تی‌اف به منظور انتقال تکنولوژی و رفع شکاف فناوری، به‌روزرسانی خطوط تولید، واردات ماشین‌آلات و تجهیزات مورد نیاز و لجستیک و ترانزیت و مراودات مالی و انتقال ارز، از دست ندادن بازارهای صادراتی، امکان حضور در نمایشگاه‌های بین‌المللی و… . تولید و صادرات آن هم در شرایط رقابتی امروز جهان امری بسیار دشوار و نمادی از نوع حکمرانی هر کشوری است.
برخلاف تصور برخی مسئولان محترمی که شاید یک کارگاه چندنفره را هم در زندگی‌شان اداره نکرده‌اند، امر تولید صنعتی مجموعه درهم‌پیچیده‌ای از ضرورت‌ها و مبانی فکری و تئوریک نرم‌افزارانه اعم از نحوه چیدمان و سیاست‌های کلان اقتصادی و… تا ساختارهای عینی قابل رؤیت مانند سوله و ماشین‌آلات و تجهیزات و… است. این همه وقتی در خودرو یا صنایع لوازم خانگی و… که جزء صنایع مصرفی بادوام‌اند با «برند» یا همان «نام تجاری» گره می‌خورد، کار پیچیده‌تر هم می‌شود؛ چراکه این موضوع احساسات و باورها و انگاره‌های خاصی را در ذهن افراد برمی‌انگیزاند.
فرض کنیم بنگاه‌های داخلی توانستند با فشار و دریافت انواع مشوق‌ها و ممنوعیت حضور بنگاه‌های رقیب در داخل و لطف و محبت مسئولان کشورهای همسایه، هم در داخل بازار را اشباع کنند و هم بیش از حال و گذشته اقدام به صادرات کنند، آیا هیچ فکر کرده‌اید که در نبود کیفیت مناسب و قابل اتکا و خدمات پس از فروش و…
چه ناله و نفرین‌هایی به آسمان بلند می‌شود و نه فقط نام آن بنگاه ایرانی را بلکه در شرایط طبیعی و رقابتی می‌توانست از طریق همکاری با برندهای معتبر، بنگاه موفقی شود، بدنام می‌کنیم. بلکه نام ایران و ایرانی را به کالای بی‌کیفیت، کشور بی‌مسئولیت و حتی تعابیر بسیار ناپسندتر گره می‌زنیم؟!
مسئولان دولتی آیا بهتر نیست به خاطر «رزومه»سازی از خود و با دستورات غیرمنطقی، به نام ایران بیش از این آسیب نرسانند؟!
