نیروی کار ماهر معمولا در دسترس واحدهای تولیدی نیست و نیروهایی که برای کار در این واحدها برگزیده می‌شوند، عمدتا نیاز به تعلیم و گذراندن دوره‌های آموزشی دارند. این واحدها معمولا وقتی دچار کمبود نیرو می‌شوند، با وزارت کار مکاتبه می‌کنند و اغلب هم نمی‌توانند، کارگر ماهری که تعلیم دیده است، پیدا کنند. وی افزود: از طرفی هم بسیاری از جوانان که تحصیلات عالی کسب کرده و بعضا فاقد مهارت هستند نیز ممکن است، کار در واحدهای صنعتی را در‌شان خود ندانند. در واقع، تعداد زیادی از افراد با تحصیلات لیسانس و فوق‌لیسانس در شأن خود نمی‌بینند که در کارخانه‌ها به کار عادی گمارده شوند. تصور کنید که من وقتی کارم را به عنوان یک فعال حوزه صنعت شروع کردم، سطح سواد کارگر ماهر عموما سیکل بود. اما در حال حاضر سطح تحصیلات این کارگران، حداقل به دیپلم و سطوح تحصیلی بالاتر ارتقا پیدا کرده است.
رئیس خانه صنعت، معدن و تجارت استان تهران عامل دیگری را که موجب عدم‌تمایل اشتغال افراد در واحدهای تولیدی و شهرک‌های صنعتی شده را عدم‌کفاف هزینه‌های زندگی عنوان کرد و گفت: سطح حقوقی که در شهرک‌های صنعتی پرداخت می‌شود، حداقل دستمزد است و این میزان حقوق، ممکن است تکافوی هزینه‌های زندگی کارگر را ندهد. بنابراین ممکن است درآمد آنها در حوزه خدمات بیش از آنچه در واحد تولیدی دریافت می‌کنند باشد و آنها ناگزیر به اشتغال در بخش خدمات روی می‌آورند.
